Hiperseksualność (hiperlibidemia)
Istnieje wiele zaburzeń seksualnych, ale najbardziej popularnym ( głównie dzięki filmom) jest hiperseksualizm. W przypadku kobiet zaburzenie to najczęściej jest nazywane nimfomanią, a u mężczyzn satyryzmem. Najprościej można to zdefiniować jako nadmierną, nienasyconą potrzebę aktywności seksualnej. Jak każde uzależnienie, hiperseksualność jest również wyniszczająca i pociągająca za sobą wiele niebezpieczeństw jak np. choroby weneryczne.
Objawy występujące u osób cierpiących na hiperseksualność:
- Uporczywe myśli o zbliżeniach seksualnych
- Seks z wieloma partnerami, często anonimowymi
- Nadmierna masturbacja
- Nadmierne korzystanie z pornografii, usług seksualnych, czatów erotycznych itp.
- Brak emocjonalnego zaangażowania w relacjach seksualnych
- Depresja
- Niepokój
- Nadużywanie alkoholu, używek, substancji psychotropowych
- Wielokrotnie nieudane związki
- Zmiany osobowości
- Ekshibicjonizm, molestowanie, sadyzm, masochizm i inne praktyki seksualne
Należy zaznaczyć, że nawet jeśli któryż z powyższych objawów występuje, to nie koniecznie znaczy to, że dana osoba cierpi na nimfomanię czy satyryzm. Patrick Carnes przyjął, że u osób uzależnionych występuje przynajmniej jedna z trzech cech: wywołuje wstyd, staje się przyczyną nadużyć i jest ukrywane.
Hiperseksualizm może mieć wiele przyczyn. Z medycznego punktu widzenia może być spowodowany przez:
- nadmierne wydzielanie estrogenu
- zwiększoną aktywność neuroprzekaźników w mózgu
- uszkodzenia mózgu
- choroba psychiczna
Innymi przyczynami mogą być:
- problemy emocjonalne występujące już w dzieciństwie
- zaburzone poczucie bezpieczeństwa
- niska samoocena i jednoczesne odczuwanie chęci dowartościowania się
- nieumiejętność zainteresowania swoją osobą płci przeciwnej inaczej niż poprzez seks
- fobia lub lęk przed wejściem w związek uczuciowy, a także przed emocjonalnym zaangażowaniem się
- brak umiejętności i rozładowania stresu
- kompleksy, stany depresyjne
Leczenie
Warto zaznaczyć, że zaburzenie to da się wyleczyć. Pierwszym krokiem jaki musi podjąć osoba, dotknięta tym problemem, jest udanie się do seksuologa. Leczenie jest długotrwałe, a głównym jego celem jest odzyskanie kontroli nad swoim życiem osobistym. Seksuolog po odbyciu wywiadu, rozpoczyna leczenie, które najlepiej połączyć z terapią u psychologa lub psychoterapeuty. W poważniejszych przypadkach lekarz może przepisać leki obniżające popęd seksualny, antydepresanty i leki przeciwlękowe. Sprawdzoną metodą pomocy osobie uzależnionej od seksu są również grupy wsparcia, których głównym założeniem jest wzajemne wsparcie i pomoc osób o podobnych problemach.